O ubraniach. I odruchach.

Dawno nie pisałam, bo byłam na wakacjach.
Ale już nadrabiam.

Ubrania.
No właśnie.
Jak byłam mała, to nosiłam ubrania na lewej stronie. Bo mnie metki "gryzły". Teraz jak kupuję nowe ubrania, to odcinam wszystkie metki. Są ciuchy, których nie włożę choćby mi zapłacili, są ubrania, z których nie zrezygnuję nawet, kiedy nikt ich nie będzie nosił.
Nie mogłabym żyć bez: luźnych dżinsów, luźnych bluzek/podkoszulków, golfów i wielkich, "babcinych" swetrów (ale nie tych "gryzących" >_<).
Chciałabym się ubierać elegancko. Albo oryginalnie. Tak szaleńczo.
Ale boję się wzroku ludzi- uciekam przed tym. I tak jest coraz lepiej. Polubiłam spodnie rurki. I mogę nawet nosić obciślejsze ubrania. To do ludzi. Bo wiem, że muszę funkcjonować, jak najnormalniej w społeczeństwie. Nawet się maluję. Strój to taki rodzaj maski.
Za to, jak cały dzień spędzam w domu to wielka, sięgająca mi prawie do kolan, biała podkoszulka, najluźniejsze dżinsy (sprzed 3 lat, bo od 3 lat nie rosnę ^-^") albo czarne, szerokie spodnie do treningów (dla poprawy sprawności psychoruchowej od małego łaziłam na różne sztuki walki, wysyłana- oczywiście- przez rodziców), zawsze boso i włosy albo w kompletnym nieładzie, albo pospinane tak, żeby mi do oczu nie wpadały.
Nienawidzę staników. Nienawidzę. I skarpetek. Niestety- staniki muszę nosić. I skarpetki raczej też.
To trochę tak, jak z odruchami.
Każdy ze spektrum autystycznego ma coś takiego, jak niekontrolowane odruchy. Moim, wybitnie mnie drażniącym, jest zabawa językiem. Bawię się swoim językiem, przejeżdżam nim po ustach, robię z niego "trąbkę" itp. Te odruchy nie są do końca niekontrolowane. Nad wieloma można zapanować (chociaż, kiedy przychodzi okres regresu, czyli tzw "cofanie się w rozwoju", wracają...), ale w zaciszu domowym żaden AS się nie spina i pokazuje wszystkie dziwne odruchy. Za to w miejscu publicznym każdy stara się nad nimi zapanować. Najgorzej u mnie jest z chodzeniem. Chodzę lekko zgarbiona, ręce w kieszeniach, i dopóki się nie opamiętam, trzymam większość rzeczy opuszkami palca wskazującego i kciuka.
Ubrania są jak odruchy, albo odruchy jak ubrania.
Wiem, że jeżeli mam zostać dobrze przyjęta w nowej szkole, muszę mieć na rozpoczęciu roku eleganckie ubranie i eleganckie buty (na zakończeniu tej klasy miałam dżinsy, luźną białą tunikę i trampki xD")- i wtedy staram się tak ubrać.
Lubię być ładnie wymalowana. Bo to rodzaj maski.
W domu chodzę bez makijażu. I w luźnych ciuchach.
Zaczynam się powtarzać. Zauważyłam, że wiele osób z AS zapętla się w swoich wypowiedziach, powtarza je, jakby chciało się upewnić czy inni zrozumieli ^-^".

Postaram się teraz dodawać notki raz w tygodniu O.O.
Albo chociaż raz na dwa tygodnie.

No.

To wracam do rozpakowywania się.

PS: nienawidzę się rozpakowywać, bo przez jakiś czas rzeczy leżą nie na swoich miejscach i mnie szlag trafia -_-".