Jeszcze o słowach. Rytuały.

Jeszcze o słowach, przypomniał mi coś komentarz @lu-chan. Niektóre słowa podobają mi się bardziej w obcym języku. Śnieg lubię i po polsku, i po angielsku, i po japońsku. Ale na przykład "love" wydaje mi się bardziej puste niż "ai" [jp]. Lubię słowo "niekochany" po polsku i po angielsku. Po prostu. Ładnie brzmi "róża", "rose", ale "bara" [jp] już nie. Takie moje wariacje.






Mam nowe hobby ostatnio. Malowanie się. Potrafię spędzać całymi godzinami czas przed lusterkiem, malując się, zmywając makijaż i malując się od nowa. Moja kolejna obsesja, jedna z wielu.


Zauważyłam pewną specyficzną rzecz u siebie i, z tego co czytałam, cechuje to wiele osób ze spektrum autystycznego. Mam młodszą siostrę i często, jak chcę ją dotknąć, po prostu zaciskam rękę. Mocno. Taki silny bodziec. Jeżeli już się do kogoś przytulam, to całą sobą, po prostu się wczepiam. Dociskam. Silny uścisk. Nie zasnę ze skarpetkami na nogach, stopy muszą być bose, i nie zasnę, jeżeli nie będę się trzymała za nadgarstek. Tak jakby ten fizyczny bodziec mi pomagał.
Jak byłam młodsza wyglądało to jeszcze dziwniej. Miałam naprawdę masę pluszaków i co wieczór odgrywała się scenka:
dziecko: Mamo, a kochasz Pana Mysza?
mama: kocham.
dziecko Mamo, a kochasz Panią Sowę?
mama: kocham
dziecko
I tak ze wszystkimi miśkami... Męczące, ale bez tego dodatkowego wysiłku, dziecko na pewno czekałaby niespokojna noc, że ktoś nie kocha pluszaków.

Rytuały pomagają mi się odnaleźć w świecie. Kiedy dzieje się coś niezaplanowanego, wpadam w panikę. Nie lubię zmian. Zwłaszcza takich, o których nie wiedziałam, że mają nastąpić. A z drugiej strony ich pragnę i potrzebuję. Czuję się bezpieczniej, kiedy wszystko toczy się ustalonym torem, ale kiedy za długo jest tak samo- i wszystko jest do bólu przewidywalne- zaczynam cierpieć. Rutyna daje mi poczucie bezpieczeństwa, ale zabiera możliwość odkrycia. A jednak pielęgnuję wszystkie swoje co dziwniejsze rytuały bardzo troskliwie.
Nie zasnę bez kilkakrotnego sprawdzenia godziny (chociaż kiedy na zegarku wyświetla mi się 4:38, to robi mi się słabo, że o 7 przecież muszę wstać). Nie zasnę bez sprawdzenia (też razy kilka) czy włączyłam budzik. Nie zasnę bez sprawdzenia, czy zostawiłam uchylone okno.
Są momenty, kiedy spisuję swój dzień o kilka dni naprzód. Minuta po minucie, co mam zrobić. Jak byłam mała i mama mówiła: "posprzątaj", to naprawdę nie wiedziałam, co dokładnie mam posprzątać. Musiałam usłyszeć: "pościeraj kurze z szafek, a potem odkurz". Po pierwsze: była podana kolejność, a to sprawiało, że nie zaczynałam czyścić jednej szafki, wyjmować odkurzacza, czyścić drugiej, włączać odkurzacza... Była chronologia. Zrób to- a potem to. Uporządkowanie. Po drugie: zdarza mi się zapomnieć, co muszę zrobić danego dnia (jak każdemu). No więc po prostu zapisuję.
Najbardziej nie lubię, kiedy w mój plan dnia wcina się jakaś nieścisłość. Na przykład kąpiel brałam dziesięć minut dłużej niż zaplanowałam. Rozwala mi to resztę czynności.

Rytuałem jest to, że kiedy wstaję, zaparzam kawę, zapalam papierosa i słucham muzyki. Zawsze rano słucham tej samej muzyki. Co rano słucham: "Dust in the wind" i "Iris". Dwie piosenki na okrągło. Jakoś tak.
Rytuałem jest, że kiedy idę się kąpać, moje rzeczy muszą leżeć w kosteczkę, równo. Inaczej ubzduram sobie, że jest to brudne (nawet jeżeli miałam to na sobie raz albo dopiero z szafy wyjęłam) i nie założę.
Nawet rzeczy w pokoju są poukładane tak, jak ja chcę. Jak są inaczej, to się wściekam.
"Co jest twoje, jest moje, ale co moje, tego nie ruszaj".

Hm. Mam nadzieję, że te notki spełniają swoją aktualną funkcję- to znaczy tłumaczą na czym AS polega. Potem chciałabym żeby uczyły, jak sobie radzić i z tym żyć. Na razie notki są nijakie, ale to dlatego, że to wprowadzenie. No i muszę mieć pewność, że niczego nie pominę, dlatego się tak rozdrabniam ^-^".

W następnej notce powiem coś o ubraniach.

PS
Moim marzeniem jest mieszkać w ośrodku dla osób z autystycznego spektrum, nie musieć wychodzić do ludzi, rozwijać swoje zdolności, nie musieć pracować w inny sposób niż tylko zdolnościami... Wszędzie są "inni", więc nie jest się aż tak odstającym elementem, a do tego tam gotują dobre potrawy, które mój organizm by trawił. Szkoda, że mieszkam w Polsce.

;)